Zjawisko stalkingu zaczęto analizować w latach osiemdziesiątych XX wieku, wraz z pojawieniem się często obserwowanych, niebezpiecznych i agresywnych zachowań wobec znanych postaci życia publicznego. Pierwsze publikacje dotyczące przestępstwa stalkingu pochodzą ze Stanów Zjednoczonych, gdzie najwcześniej je zidentyfikowano i użyto formalnie określenia „stalker”, bo już w 1989 r. media informowały o przypadkach stalkingu dotyczących gwiazd showbiznesu, m.in. o zamordowaniu aktorki Rebecci Scheaffer przez chorego psychicznie fana. 

​

Kilka lat wcześniej ofiarą stalkera stał się John Lennon, który został zastrzelony przez swego „psychofana”. Sprawcami stalkingu w tamtym okresie byli przede wszystkim chorzy, posiadający pewne zaburzenia psychiczne, fani. Zaczęto wówczas postrzegać stalking jako zapowiedź przemocy, której sprawca może w przyszłości użyć wobec swojej ofiary. 

​

Aktorka Jodie Foster była przez długi okres ofiarą stalkingu. Jej  prześladowcą okazał się John Hinckley. Z powodu odrzucenia przez gwiazdę, mężczyzna dokonał zamachu na prezydenta Ronalda Regana. Przed atakiem wysłał Foster list, w którym  napisał: „Będziesz ze mnie dumna. Miliony Amerykanów będą mnie – będą nas kochać”. Nękanie aktorki rozpoczęło się od emisji filmu, w którym Jodie Foster wcieliła się w rolę prostytutki. Sprawca uroił sobie, iż w przeszłości był z nią związany, z racji czego musiał jej pomóc, by przestała się prostytuować.

​

W filmie „Przylądek strachu” („Cape Fear”) z 1991 r. w reżyserii Martina Scorsese, główny bohater po czternastu latach więzienia wychodzi na wolności. Przyświeca mu jeden cel – zemścić się na swoim obrońcy. Zachowanie byłego więźnia polega na uporczywym nękaniu. Rodzina obrońcy staje się obiektem prześladowania, a ich życie zamienia się w koszmar. W finale dochodzi do śmiertelnej rozgrywki między byłym więźniem a adwokatem.

​

O poważnym traktowaniu problemu stalkingu w USA, Kanadzie świadczy nie tylko wydanie ustaw umożliwiających zwalczanie działań stalkerów i zapobieganie im, ale też przeprowadzenie szeregu badań oraz kampanii społecznych obowiązujących na terenie całego kraju. Część z tych kampanii jest z powodzeniem wcielana i kontynuowana w krajach Unii Europejskiej. Organy ścigania mają ścisłe procedury, które są wdrażane w przypadku przestępstw z nienawiści.

​

Poza medialnymi prześladowaniami celebrytów w USA, warto przypomnieć także sprawę morderstwa Miss Polski z 1991 r. – Agnieszki Kotlarskiej, która w 1996 r. zginęła na ulicy z rąk swego prześladowcy. Stalker zamordował swoją ofiarę, kilkakrotnie raniąc ją nożem. Sprawca przez cały okres nękania twierdził, iż jego ofiara była księżniczką, on zaś jej krasnoludkiem. Niestety w Polsce nie wyciągnięto żadnych wniosków z opisanego zdarzenia, a przestępstwo stalkingu pojawiło się w Kodeksie karnym dopiero w 2011 roku.

​

W Stanach Zjednoczonych ofiarami stalkingu jest co roku 7,5 miliona osób. Z prowadzonych badań wynika, że ponad 85% ofiar prześladowania jest śledzonych przez kogoś, kogo znają, chociażby z widzenia. Około 1 na 5 ofiar prześladowania jest śledzona przez nieznajomego. Osoby w wieku 18-26 lat doświadczają najwyższego odsetka prześladowań. 11% ofiar prześladowania było nękanych przez 5 lat lub dłużej. 46% ofiar prześladowania doświadcza przynajmniej jednego niechcianego kontaktu tygodniowo.

​

Prześladowanie odgrywa ogromny wpływ na ofiary, bowiem 46% ofiar prześladowania nie wie co będzie dalej, 29% ofiar prześladowania obawia się, że prześladowanie nigdy się nie skończy. 1 na 8 zatrudnionych ofiar prześladowania traci pracę w wyniku wiktymizacji. 1 na 7 ofiar prześladowania przeprowadza się w wyniku wiktymizacji. Częstość występowania lęku, bezsenności, dysfunkcji społecznej i ciężkiej depresji jest znacznie wyższa wśród ofiar prześladowania niż wśród ogółu ludności, zwłaszcza jeśli prześladowanie obejmuje śledzenie lub niszczenie własności.

​

Badania przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych wskazują, że 76% kobiet, ofiar przemocy było prześladowanych przez swojego bliskiego partnera. 67% zostało fizycznie wykorzystanych przez swojego bliskiego partnera. 89% ofiar przemocy, fizycznie atakowanych, było prześladowanych przez 12 miesięcy poprzedzających ich zabójstwo. 54% ofiar zabójstw zgłaszało wcześniej prześladowanie na policję. Podkreśla się, że prześladowcą może być ktoś, kogo dobrze znasz lub wcale. Większość przypadków prześladowania dotyczy mężczyzn prześladujących kobiety, ale są również mężczyźni prześladujący mężczyzn, kobiety prześladujące kobiety, kobiety prześladujące mężczyzn. 2/3 prześladowców nęka swoje ofiary co najmniej raz w tygodniu, wiele dziennie, używając więcej niż jednej metody. 78% stalkerów używa więcej niż jednego sposobu nękania. Broń jest wykorzystywana do krzywdzenia lub grożenia ofiarom w 1 na 5 przypadków. Prawie 1/3 prześladowców prześladowała już wcześniej. Stalkerzy często zbliżają się do swoich celów, a ich zachowania szybko się nasilają.*

​

*statystyka pochodzi z badań przeprowadzonych w USA dostępnych na victimsofcrime.org Z uwagi na skalę problemu, szereg badań i statystyk dostępny jest na wielu stronach poświęconych uporczywemu nękaniu np. cdc.gov